ഓര്‍മ്മകളുണര്‍ന്നപ്പോള്‍

നീണ്ടൊരു ഇടവേളക്കുശേഷം എന്റെ സഹപാഠി ഫോണില്‍ വിളിച്ചു.
"ഞാനും ഇവിടെ എത്തി. നിനക്ക്‌ സുഖമല്ലേ?"

"നിനക്കും സുഖമല്ലേ" ഞാന്‍ അവനോട്‌ ചോദിച്ചു.

പ്രവാസികളായ ഞങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ നാട്ടുവിശേഷങ്ങളുടെ ചെണ്ടമേളം.
ലേഡീസ്‌ ഹാളും, ഗ്രേറ്റ്‌ ഹാളും കടന്ന്‌, വാകമരച്ചുവട്ടിലൂടെ നടന്ന്‌ ഞങ്ങള്‍ പഴയ ക്യാമ്പസ്‌ കയറിയിറങ്ങി. അവന്‍ ക്യാമ്പസിന്റെ മതില്‍ ചാരിനിന്ന്‌ സംസാരിച്ചപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സയന്‍സ്‌ ക്ലാസ്സിലിരുന്ന്‌ കേട്ടു.

ജൂനിയര്‍ ക്ലാസ്സില്‍ പഠിച്ചിരുന്ന രണ്ടു കുട്ടികള്‍ തമ്മില്‍ വിവാഹിതരായെന്നും പെണ്‍കുട്ടി താമസിയാതെ മരിച്ചുവെന്നും കേട്ടപ്പോള്‍ എന്റെ കണ്ണു നിറഞ്ഞു.

"ജയക്ക്‌ ലുക്കീമിയ ആയിരുന്നു".

നിമിഷനേരത്തെ ജീവിതത്തിനു ശേഷം, തീരത്തിന്റെ ഒരംശവുമായി മറഞ്ഞ തിരയായി അവളെന്റെയുള്ളില്‍ നിന്നു. വിധി മുന്‍കൂറായി മനസ്സിന്റെ ജാലകത്തിലൂടെ കണ്ടാല്‍ നാമെല്ലാം ജീവിക്കുവാന്‍ മടിക്കില്ലേ?

"ഈയിടെ നടന്ന തീവണ്ടിസ്ഫോടനത്തില്‍ എന്റെ സുഹൃത്തുണ്ടായിരുന്നു. അയാള്‍ മരിച്ചു. നീയറിഞ്ഞോ?" അവന്‍ ചോദിച്ചു.

"ഞാനറിഞ്ഞു"

"അയാള്‍ക്ക്‌ നിന്നോടു സ്നേഹമായിരുന്നു. ആരാധനയായിരുന്നു"

ഓര്‍മ്മകള്‍ ചികഞ്ഞെടുത്തുകൊണ്ടു ഞാന്‍ ചോദിച്ചു, "പ്രണയമായിരുന്നില്ലല്ലോ?"
എന്റെ ശബ്ദത്തിന്‌ പരിഹാസച്ചുവ. അന്ന്‌ എന്റെ പിന്നാലെ കൂടിയിരുന്ന രണ്ടാംനിഴലിന്‌ എന്നും ഒരേ നീളമായിരുന്നു.

"നിനക്ക്‌ അയാളോട്‌ അല്‍പ്പമെങ്കിലും സ്നേഹം തോന്നിയിട്ടില്ലേ?" അവന്‍ ചോദിച്ചു.

"ഇല്ല,.എനിക്കയാളോടു വെറുപ്പായിരുന്നു, കാണുന്നതുതന്നെ ദേഷ്യമായിരുന്നു".
മറുപടികൊടുക്കുവാന്‍ എനിക്കു ചിന്തിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല.

"നീ അല്‍പ്പം ദയയോടെ സംസാരിക്കു. അയാളുടെ ആത്മാവിന്‌ വിങ്ങലുണ്ടാക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ നീ പറയുന്നു."

അവന്റെ ശബ്ദത്തിലെ വ്യസനവും ശാസനയും ഞാനറിഞ്ഞു. എനിക്കു കരച്ചില്‍ വന്നു, ഞാന്‍ പുറത്തേക്കു നോക്കി. എല്ലായിടത്തും ഇരുട്ടു പടര്‍ന്നിരുന്നു. ഞാന്‍ ഇരുട്ടില്‍ ഒറ്റക്കായി.

മരിച്ചുവെന്ന കാരണത്താല്‍ ഒരാളെക്കുറിച്ചുള്ള തോന്നലുകള്‍ ഇല്ലാതാകുമോ? ആത്മാവ്‌ എന്നെന്നുണ്ടോ? എങ്കില്‍ അവയ്ക്ക്‌ വികാരങ്ങള്‍ ഉണ്ടോ?

യുഗാന്തരങ്ങളായി മനുഷ്യന്‍ ഉത്തരം തേടുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍. ഞാന്‍ അസ്വസ്തയായി. ഞാന്‍ ഞാനല്ലാതായി.

അകലെയെവിടെയോ ഒരു പൊട്ടിത്തെറിയുടെ ശബ്ദം. ചുടലപ്പറമ്പിലെന്നപോല്‍ ഉയരുന്ന തീനാളങ്ങള്‍. കരിയുന്ന സ്വപ്നങ്ങള്‍. "അമ്മേ"...'ഈശ്വരാ'..വായുവില്‍ മറ്റൊലി കൊള്ളുന്ന മനുഷ്യ ശബ്ദങ്ങള്‍.ശബ്ദങ്ങള്‍ക്ക്‌ പല മുഖങ്ങള്‍. അവയില്‍ ഒന്നുമാത്രം ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

എന്റെ ചേതന മരിച്ചു. ഞാനെന്ന മനോഭാവത്തിന്റെ പുലകുളി കണ്ടു.

"നിന്റെ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ തരൂ, ഞാന്‍ നിന്നെ പിന്നീടു വിളിക്കാം". എന്റെ ശബ്ദം തളര്‍ന്നിരുന്നു.

നമ്പര്‍ എഴുതിയെടുത്ത്‌ ഫോണ്‍ താഴെവെക്കുമ്പോള്‍ അവന്റെ മുറിഞ്ഞുപോയ ചോദ്യം. "സുമി, നിനക്കെന്തു പറ്റീ?"

ഓര്‍മ്മകള്‍ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. വേദനകള്‍ മായുന്ന ഓര്‍മ്മകളായി മാറിയിരുന്നെങ്കില്‍! എനിക്ക്‌ ഒറ്റക്കിരുന്ന്‌ കുറച്ചുസമയം കരയണം. മരണത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത്‌, മരിച്ചുപോയവരെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത്‌.